Je belt een confrère of collega. Een telefoniste neemt op en verbindt je door met een secretaresse. Deze vraagt eerst in welke zaak je belt.
Vervolgens zal ze even kijken of zij je met de betreffende confrère of collega kan doorverbinden. Maar eerst vraagt ze:
“En uw naam was?”
Zo’n vraag komt ongeïnteresseerd over en vind ik storend.
Ik antwoord doorgaans:
“Mijn naam is nog steeds Van Swaaij.”
Soms voeg ik er aan toe:
“Ik ben nog niet overleden.”
Mijn ervaring is dat het kwartje dan meteen valt.
Een vervolg (‘En u bent van?’) op dit bericht leest u hier.
„{…} ingenieuze en soms verrassende wijze waarop Van Swaaij zijn vondst ontvouwt en uitwerkt {…} meeslepende werking { …} nieuwe dogmatische vondst {…}”
W. Snijders, oud-Regeringscommissaris voor het NBW en oud-vicepresident van de Hoge Raad, Bespreking proefschrift van mr. J.H.M. van Swaaij, Maandblad voor Vermogensrecht (2011)
Reacties
bert
Lees deze maar eens.
https://onzetaal.nl/taaladvies/advies/wat-was-uw-naam-wat-is-uw-naam
Marja Pasmans
Helaas moet ik als secretaresse constateren dat veel mensen hun naam onduidelijk afraffelen aan de telefoon. Daardoor ben ik genoodzaakt om er nogmaals om te vragen zodat ze hem dan nog een keer maar dan duidelijk herhalen, Dit is geen desinteresse maar ik kan dan wel aan mijn “baas ” precies doorgeven wie er aan de telefoon is.
Sjef van Swaaij
Dank voor uw reactie. Graag geloof ik dat vaak niet meteen de naam goed te verstaan is. Maar als die niet goed te verstaan is, kun je ook gewoon (bijvoorbeeld) zeggen: “Ik heb uw naam niet goed verstaan. Mag ik die nog even horen?”. Dat klinkt veel aangenamer dan; “En uw naam was?”.
Tamara Goeting
Dat hoort er inderdaad met de paplepel in te worden gegoten!