Wij juristen zijn geneigd om vooral te zien wat er niet klopt, wat er niet goed gaat, en om de vinger op de zere plek te leggen. En we spreken makkelijker de taal van de wolf, dan die van de giraffe. Maar is dat ook goed voor ons? Zet het het zoden aan de dijk?
Dat het antwoord op deze vraag niet (steeds) zonder meer bevestigend is, lijkt me in elk geval goed om te onderkennen.
Een link naar een te dezen interessant stuk staat hier.
„{…} ingenieuze en soms verrassende wijze waarop Van Swaaij zijn vondst ontvouwt en uitwerkt {…} meeslepende werking { …} nieuwe dogmatische vondst {…}”
W. Snijders, oud-Regeringscommissaris voor het NBW en oud-vicepresident van de Hoge Raad, Bespreking proefschrift van mr. J.H.M. van Swaaij, Maandblad voor Vermogensrecht (2011)
